| |
|
|
 |
12 * Yusuf * Jusuf
Ajeti
80
do
99
..od ukupno
111
|
|
|
|
|
|
عَرَبِيًّا |
فَلَمَّا اسْتَيْأَسُواْ مِنْهُ خَلَصُواْ نَجِيًّا قَالَ كَبِيرُهُمْ أَلَمْ تَعْلَمُواْ أَنَّ أَبَاكُمْ قَدْ أَخَذَ عَلَيْكُم مَّوْثِقًا مِّنَ اللّهِ وَمِن قَبْلُ مَا فَرَّطتُمْ فِي يُوسُفَ فَلَنْ أَبْرَحَ الأَرْضَ حَتَّىَ يَأْذَنَ لِي أَبِي أَوْ يَحْكُمَ اللّهُ لِي وَهُوَ خَيْرُ الْحَاكِمِينَ 80
|
|
|
| Korkut: |
I kad izgubiše svaku nadu, odvojiše se u stranu da se posavjetuju. "Zar ne znate" – reče najstariji među njima – "da ste se ocu svom Allahom zakleli, a i prije Jusufa upropastili. Neću napustiti ovu zamlju dok mi to otac moj ne dozvoli ili dok Allah u moju korist ne presudi, a On je Sudija najbolji.
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
عَرَبِيًّا |
ارْجِعُواْ إِلَى أَبِيكُمْ فَقُولُواْ يَا أَبَانَا إِنَّ ابْنَكَ سَرَقَ وَمَا شَهِدْنَا إِلاَّ بِمَا عَلِمْنَا وَمَا كُنَّا لِلْغَيْبِ حَافِظِينَ 81
|
|
|
| Korkut: |
Vratite se ocu svome pa recite: ,O Oče naš, sin tvoj je ukrao; mi tvrdimo samo ono što smo vidjeli, a mi se nismo mogli onoga što je bilo suđeno sačuvati.
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
عَرَبِيًّا |
وَاسْأَلِ الْقَرْيَةَ الَّتِي كُنَّا فِيهَا وَالْعِيْرَ الَّتِي أَقْبَلْنَا فِيهَا وَإِنَّا لَصَادِقُونَ 82
|
|
|
| Korkut: |
Pitaj grad u kome smo boravili i karavanu s kojom smo došli. Mi zaista govorimo istinu!"
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
عَرَبِيًّا |
قَالَ بَلْ سَوَّلَتْ لَكُمْ أَنفُسُكُمْ أَمْرًا فَصَبْرٌ جَمِيلٌ عَسَى اللّهُ أَن يَأْتِيَنِي بِهِمْ جَمِيعًا إِنَّهُ هُوَ الْعَلِيمُ الْحَكِيمُ 83
|
|
|
| Korkut: |
"Nije tako" – reče jakub – "u dušama vašim je ponikla zla misao, i ja se neću jadati, nadam se da će mi ih Allah sve vratiti; uisitnu. On sve zna i mudar je."
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
عَرَبِيًّا |
وَتَوَلَّى عَنْهُمْ وَقَالَ يَا أَسَفَى عَلَى يُوسُفَ وَابْيَضَّتْ عَيْنَاهُ مِنَ الْحُزْنِ فَهُوَ كَظِيمٌ 84
|
|
|
| Korkut: |
I okrenu se od njih i reče: "O Jusufe, tugo moja!" – a oči su mu bile pobjeljele od jada, bio je vrlo potišten.
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
عَرَبِيًّا |
قَالُواْ تَالله تَفْتَأُ تَذْكُرُ يُوسُفَ حَتَّى تَكُونَ حَرَضًا أَوْ تَكُونَ مِنَ الْهَالِكِينَ 85
|
|
|
| Korkut: |
"Allaha nam," – rekoše oni – "ti toliko spominješ Jusufa da ćeš teško oboljeti ili umrijeti!"
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
عَرَبِيًّا |
قَالَ إِنَّمَا أَشْكُو بَثِّي وَحُزْنِي إِلَى اللّهِ وَأَعْلَمُ مِنَ اللّهِ مَا لاَ تَعْلَمُونَ 86
|
|
|
| Korkut: |
"Ja tugu svoju i jad svoj pred Allah iznosim, a od Allaha znam ono što vi ne znate" – reče on.
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
عَرَبِيًّا |
يَا بَنِيَّ اذْهَبُواْ فَتَحَسَّسُواْ مِن يُوسُفَ وَأَخِيهِ وَلاَ تَيْأَسُواْ مِن رَّوْحِ اللّهِ إِنَّهُ لاَ يَيْأَسُ مِن رَّوْحِ اللّهِ إِلاَّ الْقَوْمُ الْكَافِرُونَ 87
|
|
|
| Korkut: |
"O sinovi moji, idite i raspitajte se za Jusufa i brata njegova, i ne gubite nadu u milost Allahovu; samo nevjernici gube nadu u Allahovu milost."
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
عَرَبِيًّا |
فَلَمَّا دَخَلُواْ عَلَيْهِ قَالُواْ يَا أَيُّهَا الْعَزِيزُ مَسَّنَا وَأَهْلَنَا الضُّرُّ وَجِئْنَا بِبِضَاعَةٍ مُّزْجَاةٍ فَأَوْفِ لَنَا الْكَيْلَ وَتَصَدَّقْ عَلَيْنَآ إِنَّ اللّهَ يَجْزِي الْمُتَصَدِّقِينَ 88
|
|
|
| Korkut: |
I kad oni iziđoše pred Jusufa, rekoše: "O upravniče, i nas i čeljad našu pritisla je nevolja; donijeli smo malo vrijedne stvari, ali ti nam podaj punu mjeru i udijeli nam milostinju, jer Allah doista nagrađuje one koji milostinju udjeljuju."
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
عَرَبِيًّا |
قَالَ هَلْ عَلِمْتُم مَّا فَعَلْتُم بِيُوسُفَ وَأَخِيهِ إِذْ أَنتُمْ جَاهِلُونَ 89
|
|
|
| Korkut: |
"A znate li" – upita on – "šta ste s Jusufom i bratom njegovim nepromišljeno uradili?"
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
عَرَبِيًّا |
قَالُواْ أَإِنَّكَ لَأَنتَ يُوسُفُ قَالَ أَنَاْ يُوسُفُ وَهَذَا أَخِي قَدْ مَنَّ اللّهُ عَلَيْنَا إِنَّهُ مَن يَتَّقِ وَيِصْبِرْ فَإِنَّ اللّهَ لاَ يُضِيعُ أَجْرَ الْمُحْسِنِينَ 90
|
|
|
| Korkut: |
"A da ti nisi, uistinu, Jusuf?" – povikaše oni. – "Da ja sam Jusuf, a ovo je brat moj, Allah nam je milost darovao; ko se bude Allaha bojao i ko strpljiv bude bio – pa, Allah, uistinu, neće dopustiti da propadne nagrada onima koji dobra djela čine."
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
عَرَبِيًّا |
قَالُواْ تَاللّهِ لَقَدْ آثَرَكَ اللّهُ عَلَيْنَا وَإِن كُنَّا لَخَاطِئِينَ 91
|
|
|
| Korkut: |
"Allaha nam," – rekoše oni – "Allah te je nad nama uzvisio, mi smo doista zgriješili."
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
عَرَبِيًّا |
قَالَ لاَ تَثْرَيبَ عَلَيْكُمُ الْيَوْمَ يَغْفِرُ اللّهُ لَكُمْ وَهُوَ أَرْحَمُ الرَّاحِمِينَ 92
|
|
|
| Korkut: |
"Ja vas sada neću koriti: - reče – "Allah će vam oprostiti, od milostivih On je najmilovistiji!
12:92 |
|
|
|
|
|
|
|
|
|
عَرَبِيًّا |
اذْهَبُواْ بِقَمِيصِي هَذَا فَأَلْقُوهُ عَلَى وَجْهِ أَبِي يَأْتِ بَصِيرًا وَأْتُونِي بِأَهْلِكُمْ أَجْمَعِينَ 93
|
|
|
| Korkut: |
Ovu košulju moju odnesite i na lice moga oca je stavite, on će progledati, i svu čeljad svoju mi dovedite!"
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
عَرَبِيًّا |
وَلَمَّا فَصَلَتِ الْعِيرُ قَالَ أَبُوهُمْ إِنِّي لَأَجِدُ رِيحَ يُوسُفَ لَوْلاَ أَن تُفَنِّدُونِ 94
|
|
|
| Korkut: |
I kada karavana napusti Misir, otac njihov reče: "Ja zbilja osjećam miris Jusufov, samo ne recite da sam pomatuhio."
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
عَرَبِيًّا |
قَالُواْ تَاللّهِ إِنَّكَ لَفِي ضَلاَلِكَ الْقَدِيمِ 95
|
|
|
| Korkut: |
"Allaha nam," – rekoše oni – "ti i sada kao i prije griješiš."
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
عَرَبِيًّا |
فَلَمَّا أَن جَاء الْبَشِيرُ أَلْقَاهُ عَلَى وَجْهِهِ فَارْتَدَّ بَصِيرًا قَالَ أَلَمْ أَقُل لَّكُمْ إِنِّي أَعْلَمُ مِنَ اللّهِ مَا لاَ تَعْلَمُونَ 96
|
|
|
| Korkut: |
A kad glasonoša radosne vijesti dođe, on stavi košulju na lice njegovo i on progleda. "Zar vam ne rekoh: - reče – "da ja znam od Allaha ono što vi na znate."
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
عَرَبِيًّا |
قَالُواْ يَا أَبَانَا اسْتَغْفِرْ لَنَا ذُنُوبَنَا إِنَّا كُنَّا خَاطِئِينَ 97
|
|
|
| Korkut: |
"O oče naš," – rekoše oni – "zamoli da nam se grijesi oproste, mi smo, zaista zgriješili."
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
عَرَبِيًّا |
قَالَ سَوْفَ أَسْتَغْفِرُ لَكُمْ رَبِّيَ إِنَّهُ هُوَ الْغَفُورُ الرَّحِيمُ 98
|
|
|
| Korkut: |
"Zamoliću Gospodara svoga da vam oprosti" – odgovori on – "jer On prašta i On je milostiv."
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
عَرَبِيًّا |
فَلَمَّا دَخَلُواْ عَلَى يُوسُفَ آوَى إِلَيْهِ أَبَوَيْهِ وَقَالَ ادْخُلُواْ مِصْرَ إِن شَاء اللّهُ آمِنِينَ 99
|
|
|
| Korkut: |
I kad iziđoše pred Jusufa, on privi roditelje svoje na grudi i reče; "Nastanite se u Misiru, svakog straha, ako Bog da, oslobođeni!"
|
|
|
|
|
|
