| ..... |
Komentar postavio: Admir |
..... |
... |
  
Prisustvo Boženstvenosti - Božije ime Allah
Allah, Allah, Allah je Onaj čiji znakovi donose sud o Njemu da je On u svijetu Allah Pa nema boga osim Njega. Odlikuje se imenom koje nikad niko nije imao Osim Njega, a to ime je kada neko kaže
To ime Allah je prisustvo, nivo koji objedinjuje sva druga Njegova lijepa imena. Zato niko ko obožava Allaha ne obožava ništa drugo do taj nivo.To je dosudio, tj. odredio Uzvićeni Svojim riječima kad kaže : Dosudio je (u sudbini) tvoj Gospodar da ne obožavate nikog osim Njega. (El-Isra , 23.). Na to se odnose i Njegove riječi: Vi ste ovisni o Allahu. (Fatir, 15.) Allahu pripada ono što je skriveno a Allahu pripada i vidljivo, tj. ono što je otkriveno. Da, tako je. Štaviše, to je upravo Allah, nema ništa drugo izuzev Njega. Znaj da Božije ime Allah u svom osnovnom određenju ima snagu svakog Božijeg imena. Štaviše , ono zamjenjuje svako druzgo ime Uzvišenog Allaha kojim je On imenovan i koje vrši određeni uticaj na svijet. Tako kada neko kaže pogledaj u stanje tog koji priziva Allaha i gledaj koje Božije ime odgovara i koje Božije ime je posebno za to stanje, ili ti specifično, tj. to posebno ime, to je ono ime koje taj priziva kada kaže , jer ime Allah u svom osnovnom određenju je takvo da u svojoj osnovi objedinjuje sve nivoe i sva imena. Tim imenom se imenuje sama božanska Ličnost u čijoj ruci je carstvo i vlast svake stvari. Zato to posebno ime, koje upučuje na božansku Ličnost, tom prilikom zamjenjuje svako drugo Božije ime.
Zatim, ivij imenovanoj Boćijoj Ličnosti, gledano sa aspekta da se sve odnosi na Njega i vraća Njemu, pripada i ime svega imenovanog o čemu se je ovisno, bilo da se radi o anorganskom, biljnom ili životinjskom svijetu, ili bilo da se radi o čovjeku, sferi, meleku i slično tome a što se imenuje imenom stvorenja ili stvorenog. On Uzvišeni je Sebe imenovao svakim imenom nečega što je u svijetu imenovano a čemu pripada neki uticaj u svijetu, a tu u svijetu i nema ništa, tj, nijedne stvari a da nema uticaj u svijetu.
Što se tiće toga da to Božije ime (tj ime Allah) u sebi sadrži i Njegova imena kojima se odriče sve što ne dolikuje i ne priliči Bogu ti je nešto čiji smisao je jako blizu tom njegovom imenu, iako je i svako drugo Božije ime na ovom nivou, ali sa aspekta da to ime upučuje na ličnost Boga, neka je Uzvišen u Svojoj veličini i moći. Međutim, iako tako neko ime od imena Božijih upučuju na Ličnost samog Boga, ono takođe upučuje i na drugi smisao, bilo da se radi o odricanju ili potvrđivanju, zbog toga što je jedno takvo ime koje nije ime Allah izvedeno iz nekog značenja, te kao takvo nema snage u nedvosmislenosti upučivanja na Ličnost koja se zove Allah, za razliku od toga kakavu snagu ima ovo ime Allah, kao što je ime Er-Rahman i druga lijepa Božija imena, iako se u riječima Uzvišenog Bogam kao naređenje Vjerovjesniku, navodi sljedeće: Reci (El-Isra, 110.) Zamjenica Njemu odsnosi se na Uzvišenog, koji se doziva jednim od tih imena, jer je imenovani u osnovi i bez obzira na izvedenost jednog od tih Njegovih imena jedna Ličnost.
Zatim, Uzvišeni Allah je to vlastito ime Allah sačuvao od toga da njime bude imenovan iko drugi izuzev Ličnost Uzvišenog Boga.ZAto će Uzvišeni Allah ( na Sudnjem danu) u iznošenju dokaza protiv onih koji pripisuju božanstvenost nekome mimo ovog Imenovanog, tj. Imenovanog imenom Allah, reći: Reci>Imenujte ih>(Er-RA'd, 33.), pa će umuknuti onaj kome to bude rečeno, jer ako to svoje božanstvo bude imenovao, imenovat će ga nekim drugim imenom, a ne imenom Allah.
Što se tiće objedinjavajuće snage i odlike koja se u tom prisustvu (imenu) nalazi, ona se ogleda i u tome što ostala Njegova imena, pored tog što upučuju na Njegov Subjekt, tj. Ličnost, upučuju i na ono što je međusobno različito i brojno. Mi ne znamo neko ime koje čisto i izravno upučuje na samu Božiju Ličnost izuzev ovog Njegovo imena - Allah. Ime Allah upučuje na Ličnost, tj. na samu esenciju božansku po odgovarajučoj osnovi i određenju, kao što i vlastita imena upučuju na ono što se imenuje njima.
Ima Božijih imena koja upučuju na Njegovu nesličnost i ono što se odriče od Boga. Zatim, ima Božijih imena koja upučuju na potvrdnost određenih svojstava, iako Ličnost Božija ne prihvata brojčanost, a u brojčanost spadaju upravo imena koja upučuju na sama pozitivna odnosno afirmativna lična Božija svojstva, kao što je ime Znani, Močni, Onaj koji ima volju, Onaj koji čuje, Onaj koji vidi , Živi, Onaj koji se odaziva, Zahvalni i slična Božija imena.
Ima i Božijih imena koja podrazumjevaju i opis Božiji, iz kojih se ne podrazumjeva ništa drugo, izuzev odnosa i veza, kao što je ime Prvi, Posljednji, Vidljivi, Nevidljivi i slično tome.
Ima Božijih imena koja porazumijevaju Božija djelovanja, kao što su imena: Stvoritelj, Opskrbitelj, Tvorac, Onaj koji oblikuje i slična imena. Pod ovo se podvode sva Božija imena, ma koliko ih bilo, i svako to ime nužno mora da se podvede pod nešto od navedenog pod jedno ili više od navedenog, s tim da svako od tim imena nužno upučuju na Ličnost Božiju.
Rang ovog Božijeg imena, imena Allah, u sebi sadrži sve ostale rangove, odnosno sva ostala imena. Onaj ko je spoznao Allaha spoznao je svaku stvar, A Allaha ne poznaje onak kome nedostaje spoznaja o ma kojoj stvari, ma kako se ta stvar imenovala.
Status nekog Božijeg imena je istovjetan statusu svih, ali po pitanju upućivanja na znanje o Allahu, i to isključivo sa aspekta da je On Bog svijeta.Ukoliko se tebi desi otkrovljenje, na osnovu zalaganja i rada po Božijem zakonu, ti ćeš vidjeti da Ga nisi spoznao osim s Njim, pa je On i samu dokaz i dokazivanje i Onaj koji se dokazuje.
Ovo Božije prisustvo, koje podrazumijeva ime Allah, iako je ono objedinjavajuće za sve zbilje, ono što je najspecifičnije na njega od tih zbilja jeste stanje zbunjenosti, obožavanja i odricanja sličnosti.
Što se tiče odricanja sličnosti, to je ustvari odricanje bilo kakve sličnosti između Njega i stvorenog, takvo nešto vodi u zbunjenost po pitanju Njega. Tako je i sa obožavanjem. Zato nam je On dao moč, tj. snagu misaonu da s njom razmatramo ono s čim nam se On predstavlja i kako nas upoznaje sa samim nama i sa Sobom. Sud ove snage, odnosno misaone moći je takav da nedozvoljava sličnost između nas i Njega Uzvišenog, ni u kom pogledu, izuzev isključivo u našem oslanjanju na Njega da nas je On uvao u postojanje. Krajnje što omogučuje i sudi odricanje sličnosti Boga je potvrđivanje odnosa između Njega i nas, s obzirom da to postojanje naših bića nužno traži. Ti su odnosi imenovani svojstvima.
Ukoliko bismo zagovarali da su ti odnosi nešto više i dodatno u odnosu na Njegovu Ličnost i da su oni nešto postojuće, egzistencijalno, s obzirom je Bog savršen jedino ako ima te odnose, odnosno ta svojstva, a ako ih ne bi imao, bio bi nesavršen - onda bi to značilo da je Bog sam po Sebi manjkav, a savršen sa nečim što je dodato i postojuće.
Ukoliko bi zagovarali da ti odnosi, odnosno ta svojstva niti su On a niti su nešto drugo mimo Njega, onda bi to bio isprazan i besmislen govor, koji u sebi nema duha i koji svojim smislom više upučuje na manjkavost razuma onoga ko to zagovara nego što upučuju na Božansku ličnost.
Ako ti kažeš da ta Božija svojstva nisu On i da ona nemaju postojanja te da su ta svojstva zapravo odnosi, a odnosi su sami po sebi takvi da su nepostojeći - onda bi smo nepostojanju pripisali uticaj u postojanju, a ti odnosi bi bili mnoštveni zbog mnoštva određenja koja proizlaze iz mogućih bića.
Ako opet ništa ne kažemo od svega ovoga navedenog, mi time negiramo sud misaone moći (kojom nas je Uzvišeni obdario).
Ako kažemo da sve te stvari nemaju zbilje nego da su one imaginarne i igra ispraznih rijeći, u koje se niko ne može pouzdati, ni po osnovu osjetila a ni po osnovu mišljenja i razuma, i ako je to tačno i saznalo se, šta je onda dokaz koji nas dovodi do toga? A ako je netačno, na osnovu čega znamo da je netačno?
Kada um klone i zbog svih ovih mogućih zamki pokaže svoju nemoć da bi se došlo do stvarnog znanja po ovim pitanjima, mi se onda vračamo Božijem zakonu. A Božiji zakon i ne prihvatamo ničim drugim nego razumom. Božiji zakon je grana iz korijena koja će nas dovesti i upoznati sa Zakonodavcem (koji je upravo sam korijen, odnosno osnova svega) i kojim putem je do nas dospio vjerozakon.
S obzirom da smo nemoćni spoznati sami korijen, tj. osnovu, mi smo onda pogotovo nemoćni spoznati i potvrditi ogranak. Ukoliko budemo slijepo prihvatili ono što on ( Poslanik, s.a.v.s.) govori, vjerujući mu na osnovu nužnosti koju osječamo u sebi (tj. da nemožemo izaći iz lavirinta i zbunjenosti) , a to nemožemo negirati, tj. da je situacija upravo takva, mi ga (Poslanika, a.s.) čujemo da Allahu pripisuje neke stvari koje odbijaju i ne prihvataju razumski dokazi i ma šta od toga što nam saopštava prihvatili, na spram toga imaju i drugi razumski argumenti. Ukoliko mi dadnemo tumačenje koje odgovara razumu onda ćemo biti od onih koji obožavaju svoj razum, tj. udovoljavamo razumu, te Njegovo, neka je Uzvišen , postojanje podvodimo pod naše postojanje, a On se ne spoznaje analogijom (a razum nemože bez analogije).
Naše odricanje Bogu ma kakve sličnosti sa stvorenim vodi nas u zbunjenost, jer takvi pravci nemonovno vode u zbrku i komliciranost, pa će u tom slučaju zbunjenost postati centar ka kojem vodi razmatranje, bilo da je na osnovu razuma ili na osnovu vjerozakona.
Šro se tiće obožavanja, ono je samo po sebi lična i individualna stvar (obožavatelja), ono nije ništa drugo nego ovisnost mogućeg stvorenja o Onome kome ono daje prednost nas sobom. Pod obožavanjem mi podrazumjevamo vjerske obaveze, a vjerskim obavezama se zadužuje jedino onaj ko ima može da izvrši ona djela kojima je zadužen ili da se ustegne od onoga što mu je zabranjeno da čini. Sa jednog aspekta, mi negiramo djela stvorenjima i pripisujemo ih Onome ko ih je propisao. A zakon se ne propisuje sebi (nego drugima). Zato je nužno da postoji objekat na koga se odnosi saoštenje o zaduženju, da bi to bilo moguće. Sa drugog aspekta , stvorenjima se potvrđuju djela, što nužno zahtjeva mudrost obaveze i zaduženja. A negacija je oprečna afirmaciji ili potvrdi.
Evo, i ovo nas baca u zbunjenost, kao što nas u zbunjenost baca i odricanje Bogu sličnosti. Zbunjenost ne daje ništa konretno. Prema tome, razumsko razmatranje nužno vodi u zbunjenost, kao što i Božije pojavljivanje takođe nužno vodi u zbunjenost. Dakle, tu i nema ništa osim zbunjenost ( bilo na jedan ili drugi način, jedni su zbunjeni u Bogu, a drugi zbunjeni u svijetu i u razumskim fikcijama), i tu u ne dominira ništa drugo osim zbunjenost, a tu i nema ništa drugo osim Allah ( jer je rečeno u Kur'anu : Gdje god se okrenete tu je Allahovo lice, a lice znači biće)
Neki od ovih sufijskih učenjaka, kada bi se ovi sudovi u njemu sučelili, rekao bi: .
Ovakav uticaj ne pripada nijednom drugom Božijem prisustvu do ovom u kojem je bilo rijeći u ovom poglavlju.
|
|
